ഷബാന ആസ്‌മിയുടെ ബ്രോക്കണ്‍ ഇമേജസ്

ശിഥിലബിംബങ്ങള്‍ എന്ന ഒരു മണിക്കൂര്‍ ഒറ്റയാള്‍ നാടകത്തിലെ ടിവി സ്‌ക്രീന്‍ ബിംബം രംഗത്ത് ജീവനോടെ നില്‍ക്കുന്ന എഴുത്തുകാരി മഞ്ജുളയോട് (രണ്ടും ഷബാന ആസ്‌മി) സംവദിക്കുന്നത് ആരായിട്ടാണ് എന്ന ചോദ്യം ഈ നാടകാനുഭവത്തിന്‍റെ നട്ടെല്ലാണ്. 'കേവലം' ഹിന്ദി ചെറുകഥാകൃത്തായ മഞ്ജുള എങ്ങനെ ലോകമറിയപ്പെടുന്ന ഇംഗ്‌ളീഷ് നോവലിസ്‌റ്റായി എന്ന വിചാരണയും മഞ്ജുളയുടെ ബോധധാരാ ആത്മഗതവുമാണ് നാടകത്തിന്‍റെ പൊതിയഴിക്കുന്നത്. അത് മഞ്ജുള എന്ന മിഡില്‍ ക്‌ളാസ് ഇന്ത്യന്‍ സ്‌ത്രീയുടെ ജീവിതത്തിന്‍റെ പൊതിയഴിക്കലുമാണ്. ആ ടിവി രൂപം മഞ്ജുളയുടെ മന:സാക്ഷിയാവാം. പ്രതിസ്‌ത്രീ, സമൂഹമനസ്, തുടങ്ങി ദൈവമാലാഖ വരെയാവാം. "ഓഡിയന്‍സിന്, അവരുടേതായ രീതിയില്‍ ആ ഇമേജിനെ വ്യാഖ്യാനിക്കാ"മെന്ന് കുവൈറ്റില്‍ ഈയിടെ അല്‍-മുള്ള എക്‌സ്‌ചെയിഞ്ച് സംഘടിപ്പിച്ച ഈ ഇംഗ്‌ളീഷ് നാടകമവതരിപ്പിച്ചതിനു ശേഷം ഷബാന ആസ്‌മി പറഞ്ഞു.

നാടകകൃത്ത് ഗിരീഷ് കര്‍ണാട് പതിയെ ആ 'സത്യം' വെളിപ്പെടുത്തുന്നു: ഹിന്ദി എഴുത്തുകാരി ഇംഗ്‌ളീഷ് നോവല്‍ മോഷ്‌ടിച്ചതാണ്! മരിച്ചു പോയ അനിയത്തി മാലിനിയാണ് യഥാര്‍ത്ഥ നോവല്‍കര്‍ത്താവ്. അതിന് പിന്നിലെ ജീവിത നാടകങ്ങള്‍ എങ്ങനെ ബിംബങ്ങളെയും മുഖംമൂടികളെയും ശിഥിലമാക്കുന്നു എന്ന വെളിപാട് ബ്രോക്കണ്‍ ഇമേജസ് നമുക്ക് തരുന്നു.

സൈബര്‍ തമാശകള്‍ പറയുന്ന, ലൂസി എന്ന ഒരു അവിവാഹിതയുമായി വൈകുന്നേരങ്ങളില്‍ കാപ്പി സമയം ചിലവഴിക്കുന്ന മഞ്ജുളയുടെ ഭര്‍ത്താവ് ദാമ്പത്യത്തിന്‍റെ ആദ്യനാളുകളിലേ തമാശ പറഞ്ഞിട്ടുള്ളൂ. പിന്നീട് അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ ബുദ്ധിപരമായ വ്യായാമങ്ങള്‍ മഞുളയുടെ അനിയത്തി മാലിനിയുമായാണ്. അരക്ക് താഴെ തളര്‍ന്ന അനിയത്തിയുമായി ഭര്‍ത്താവിന്‍റെ ലൈംഗിക ബന്ധം ചിന്തിക്കുക വയ്യ. അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ ആവശ്യങ്ങള്‍ സാധിക്കാന്‍ നിന്നെ സമീപിക്കാറില്ലേ എന്ന ടിവി ഇമേജിന്‍റെ ചോദ്യത്തിന് മഞ്ജുള മറുപടി പറയുന്നത് അതിന് അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ അരക്ക് താഴെ തളര്‍ന്നിട്ടില്ലല്ലോ എന്നാണ്. എങ്കിലും അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ ചിന്തയില്‍ അനിയത്തി മാലിനിയാണ് എന്ന വിചാരം മഞ്ജുളയുടെ അലട്ടുന്നുണ്ട്. ഭര്‍ത്താവിന്‍റെയും അനിയത്തിയുടെയും ശാരീരികബന്ധത്തിന് വരെ മഞ്ജുള തയ്യാറാണ്, അതവരുടെ മാനസിക ബന്ധം ഇല്ലാതാക്കുമെങ്കില്‍.

നോവല്‍ എന്തിന് മോഷ്‌ടിച്ചു എന്ന ക്‌ളൈമാക്‌സിലേക്ക് നമ്മള്‍ അടുക്കുകയാണ്. അതിനിടയിലാണ് ഗിരീഷ് കര്‍ണാടും സംവിധായകന്‍ അലിഖ് പദംസീയും കൂടി ലൂസി പോലുള്ള കഥാപാത്രങ്ങളെ മഞ്ജുളയുടെ കള കള വര്‍ത്തമാനത്തില്‍ നിന്നും പുറത്തു ചാടിക്കുന്നത്. അരക്ക് താഴെ തളര്‍ന്ന അനിയത്തിയെ നോക്കാന്‍ വന്ന നഴ്‌സിനെ വിളിച്ചു കൂടെ എന്നൊരിക്കല്‍ ഭര്‍ത്താവ് പറഞ്ഞതാണ്. മാലിനി മരിച്ചു, നമ്മള്‍ രോഗികളുമല്ലല്ലോ എന്ന് മഞ്ജുള. ആ നഴ്‌സ് ഭര്‍ത്താവിനെ ഓഫീസില്‍ സന്ദര്‍ശിക്കാറുണ്ടെന്ന് സംശയിക്കുന്നതായും മാലിനിയേക്കാള്‍ സൌന്ദര്യം കുറവുണ്ടെന്ന് വിശ്വസിക്കുന്ന മഞ്ജുള പറഞ്ഞു.

അസൂയ കൊണ്ടാണോ മഞ്ജുള മാലിനിയുടെ നോവല്‍ മോഷ്‌ടിച്ചത്? അല്ല. നോവല്‍ - നദിയുടെ കരച്ചില്‍ - അവരുടെ കുടുംബ കഥയാണ്. അതില്‍ മഞ്ജുളയെ ശരാശരിക്ക് താഴെ ചിത്രീകരിച്ചിരിക്കുന്നു. നോവല്‍ മാലിനിയുടെ പേരില്‍ പുറത്തിറങ്ങിയാല്‍ മഞ്ജുള ആക്ഷേപത്തിനും ചിരിക്കും വകയാവും. അതുകൊണ്ട് നോവല്‍ എന്‍റെ പേരിലാക്കി എന്ന് വിജയാട്ടഹാസം മുഴക്കി മഞ്ജുള. അപ്പോള്‍ ടിവി ഇമേജ് പറയുന്നു: ജയിച്ചത് മഞ്ജുളയല്ല, മാലിനിയാണ്. ചേച്ചി ഒരു 'ഫ്രോഡാ'ണെന്ന് അനിയത്തിക്ക് തെളിയിക്കണമായിരുന്നെങ്കില്‍ അത് തെളിയിക്കപ്പെട്ടു. വിജയാട്ടഹാസം അലറിക്കരച്ചിലായി.

രംഗത്ത് 'ജീവനോടെ' ഉണ്ടായിരുന്ന മഞ്ജുളയെ ഇപ്പോള്‍ കാണാനില്ല. ടിവി രൂപം ഇരട്ടയാവുന്നുണ്ടോ? അത് മഞ്ജുളാലിനിയായി മാറിയോ? ഇമേജുകള്‍ക്കനുസരിച്ചാണോ മഞ്ജുള ജീവിക്കേണ്ടത്? അന്തര്‍സ്വരത്തെ അവര്‍ ശ്രദ്ധിക്കാറുണ്ടോ? ടിവി ഇമേജ് മാലിനിയുടെ പുനര്‍ജന്‍മമാണോ (എങ്കില്‍ ഏറ്റവും പഴയ വിശാസത്തെ ഏറ്റവും പുതിയ സാങ്കേതികതയുമായി ബന്ധപ്പെടുത്താനുമായി) എന്നിങ്ങനെയുള്ള ചോദ്യങ്ങളുമായി നാടകം അവസാനിക്കുന്നു, അഥവാ അവസാനിക്കുന്നില്ല. ഇമേജുകളുമായുള്ള നമ്മുടെ നാടകംകളി തുടര്‍ന്നു കൊണ്ടേ ഇരിക്കും.

http://news.kuwaittimes.net/2013/05/19/shabana-azmis-broken-images-wordy-but-compact/

സ്ത്രൈണ കാമസൂത്രം ഉണര്‍ത്തുന്നത്

ദൈവവും പൂജാരിയും തമ്മിലെ വിടവുകള്‍


കാമകലയില്‍ സ്‌ത്രീക്ക് സാമര്‍ത്ഥ്യമില്ല എന്നു പറയുകയും ശാസ്ത്രഗ്രഹണം സ്‌ത്രീക്ക് നിഷേധിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന ഒരു കാലത്തെ ഇപ്പോഴും തൂക്കി കൊണ്ടു നടക്കുന്ന സമീപനം വരിയുടക്കപ്പെടുന്നു സ്ത്രൈണ കാമസൂത്രം എന്ന പുസ്തകത്തില്‍. പുസ്തകമെഴുതിയതിന് കെ ആര്‍ ഇന്ദിര ഇതിനോടകം പഴി കേട്ടു എന്ന പത്ര-വെബ്ബ് റിപ്പോര്‍ട്ടുകള്‍ സത്യമാണെങ്കില്‍, വാത്സ്യായന കാമസൂത്രത്തോടുള്ള ഒരു വിമര്‍ശനാത്മക ഫെമിനിസ്‌റ്റ് കാഴ്‌ചപ്പാട് മുന്നോട് വെക്കുന്ന ഇന്ദിരാ പുസ്ത്കം എവിടെയെക്കെയോ കൊണ്ടു എന്നു വേണം മനസിലാക്കാന്‍. ഇന്ത്യയുടെ റേപ് ക്യാപിറ്റല്‍ എന്ന് ചിലരെങ്കിലും വിളിക്കുന്ന ദല്‍ഹിയില്‍, ബസിനുള്ളില്‍ ആക്രമിക്കപ്പെട്ട യുവമിഥുനങ്ങളുടെ കഥ ഇപ്പോഴും ഭാഗമായ നമ്മുടെ കാലത്ത് ഇന്ദിരയുടേത് പോലുള്ളൊരു പുസ്തകം ലൈംഗിക വിദ്യാഭ്യാസത്തിന്‍റെ ഉപപാഠമാക്കേണ്ടതാണ്. ചുരുങ്ങിയ പക്ഷം അത് വേട്ടക്കാരന്‍-ഇര എന്ന ദ്വന്ദം ഇണകളില്‍ വിവസ്ത്രമാക്കപ്പെടും.


സ്വീകരിക്കുന്നവള്‍ എന്ന നിലയില്‍ നിന്നും ജോലി ചെയ്ത് അടുക്കള-കുടുംബ കാര്യങ്ങള്‍ നോക്കുന്നവളായി ഇന്നത്തെ സ്‌ത്രീ വളര്‍ന്നു എന്നതാണ് ഈ പുസ്തകത്തിന്‍റെ കാരണങ്ങളിലൊന്ന്. വാത്സ്യായനമതങ്ങളുടെ തുണിയുരിക്കുമ്പോഴും മുനിയുടെ കാമശാസ്ത്രകലയെ, അത് പുരുഷകേന്ദ്രീകൃതമെങ്കില്‍ക്കൂടിയും, താഡനമേല്‍പ്പിക്കുന്നില്ലെന്നത് പുസ്തകത്തില്‍ ഇന്ദിര പാലിച്ചു പോരുന്ന നയമാണ്. ആക്രമണകാരിയായ ഒരു ഫെമിനിസ്‌റ്റ് അല്ല അവര്‍. ഉപയോഗിക്കപ്പെടേണ്ടവളായി സ്‌ത്രീയെ ഇകഴ്‌ത്തിയതിന് കണക്ക് പറയുകയും, സ്ത്രീ പ്രഹേളികയാണ് പോലുള്ള പുരുഷസമീപനങ്ങളെ വിചാരണ ചെയ്യുകയും (വേശ്യകളുടെ വൈഭവം പുരുഷന് വിഷമമുണ്ടാക്കിയിരുന്നു), സ്ത്രീ പ്രകൃത്യാ എന്താണ് എന്ന് വ്യക്തമാക്കുകയും ചെയ്യുകയാണ് പുസ്തകോദ്ദേശ്യം. പുരുഷന് ഒരു സ്ത്രീയോട് കാമം തോന്നിയാല്‍ കാമപൂര്‍ത്തി നേടിയില്ലെങ്കില്‍ അയാളുടെ ശരീരത്തിന് നാശം സംഭവിക്കുമെന്നാണ് വാത്സ്യായനമതം. സ്‌ത്രീകള്‍ക്ക് ജഘനത്തിലുള്ള കണ്ഡൂതി (ചൊറിച്ചില്‍) തീര്‍ക്കുകയെന്ന 'സേവനവും' പുരുഷന്‍ ചെയ്യുന്നുണ്ട്! ഭര്‍ത്താവായിരിക്കുന്നതിലെ സൌകര്യവും ഭാര്യയുടെ കര്‍ത്തവ്യഭാരവും പുസ്തക ഉടല്‍നീളം ആക്ഷേപിക്കപ്പെടുന്നു.



കാലം മാറി, വേഷം മാറി പക്ഷെ വാത്സ്യായനയുഗത്തില്‍ നിന്നും സങ്കല്‍പങ്ങള്‍ മാറിയില്ലെന്ന് പുസ്തകകാരി. ആധുനിക പുരുഷന്‍റെ സൌന്ദര്യ സങ്കല്‍പങ്ങളില്‍ നിന്നും പൊലീസുകാരി പുറത്താണ്. അവന്‍റെ സങ്കല്‍പങ്ങളെ 'സെര്‍വ്' ചെയ്യുന്ന എയര്‍ഹോസ്‌റ്റസുമാരെയും ഫാഷന്‍ മോഡലുകളെയുമാണ് അവനിഷ്‌ടം. പുരുഷന് സൌകര്യമനുസരിച്ച് പരസ്‌ത്രീ ഗമനം ആവാം. പെണ്ണൊരുമ്പെട്ടാല്‍ പിഴയായി. (അഭിസാരികക്ക് പുല്ലിംഗമുണ്ടോ? ) പുരുഷന്മാര്‍ സ്വതത്ര ലൈംഗികതക്ക് വേണ്ടി വാദിക്കുന്നത് പോലും അവരുടെ പരസ്ത്രീഗമനത്തെ സാധൂകരിക്കാനാണെന്നും ഇന്ദിര പറയുന്നു. പ്രാപിക്കാന്‍ പാടില്ലെന്ന് പുരുഷനോട് പറയുന്ന അഗമ്യകളെക്കുറിച്ചുള്ള കാമസൂത്രഭാഗം ഉദ്ധരിച്ചു കൊണ്ട് ഇന്ദിര സന്ദേഹിക്കുന്നു: അഗമ്യകളുടേ ദോഷങ്ങള്‍ ഉള്ള പുരുഷന്‍മാരുമായി സംഗമിക്കരുതെന്ന് സ്‌ത്രീകളോട് ആരും പറഞ്ഞിട്ടില്ല!



ഭര്‍ത്താവ് ദൈവവും ഭാര്യ പൂജാരിയുമായി തുടരുന്ന ഏര്‍പ്പാടിനെ എതിര്‍ത്ത് സ്വജീവിതത്തില്‍ അത് പാലിക്കുകയും ചെയ്ത വിവാഹമോചിതയാണ് ഇന്ദിര. പെണ്ണിന് പുരുഷനേക്കാള്‍ എട്ടിരട്ടിയാണ് കാമം എന്നൊക്കെ വിഡ്ഡിത്തരങ്ങള്‍ വിളമ്പിയ കാമസൂത്രത്തെ ആക്ഷേപിക്കുമ്പോഴും (മുനി വിവരിച്ച രീതികളില്‍ത്തന്നെ ദന്തക്ഷതം ഏല്‍പ്പിക്കാനായില്ലെങ്കില്‍ കാമപ്രകടനം അശാസ്ത്രീയമാകുമോ!) വാത്സ്യായന നിരീക്ഷണങ്ങളില്‍ ചിലത് ഇന്നും നില നില്‍ക്കുന്നവയായി യോജിക്കുന്നുണ്ട് ഗ്രന്‍ഥകാരി: സ്‌ത്രീക്ക് ലൈംഗികേച്ഛ ഉണ്ടാവുന്നത് പുരുഷനുണ്ടാവുന്നതിനേക്കാള്‍ പതിയെ ആണ്; രതിമൂര്‍ച്ഛയിലെത്തും മുന്‍പേ സ്ത്രീ ക്ഷീണിതയാവാനും പിന്‍വാങ്ങാനും സാധ്യതയുണ്ട്. ഗുണവാനും ഭോഗിയുമാണ് ഭര്‍ത്താവെങ്കിലും മന:പൊരുത്തമില്ലെങ്കില്‍ സുഖപൂര്‍ത്തിക്കായി സ്ത്രീ മറ്റൊരാളെ പ്രാപിക്കുന്നതില്‍ വിരോധമില്ല എന്ന 'അത്ഭുദകരമായ' പ്രസ്താവവും മുനിഭാഗത്തുണ്ടായെന്നും ഇന്ദിര പറയുന്നു. സ്‌ത്രീകള്‍ക്ക് എതിരഭിപ്രായമില്ലാത്തതായുള്ള മറ്റൊരു വാത്സ്യായനസൂക്തം കന്യകകളുടെ ഇഷ്‌ടപുരുഷവശത്തെക്കുറിച്ചാണ്: ഝടുതിയില്‍ സുരതചേഷ്‌ഠകളാരംഭിക്കുന്ന ആക്രാന്തകാരന്‍ കന്യകകള്‍ക്ക് ത്രാസത്തിനും ഉദ്വേഗത്തിനും പാത്രമായി തീരുന്നു. പ്രീതിയോഗം പ്രാപിക്കാതെ ദൂഷിതയായവള്‍ പുരുഷദ്വേഷിണിയോ പരപുരുഷപ്രേമിയോ ആയാല്‍ അത്ഭുതമില്ല. പലപ്പോഴും സ്ത്രീ രതിമൂര്‍ച്ഛ അഭിനയിക്കുകയാണെന്ന് കൂട്ടിച്ചേര്‍ക്കുന്ന ഇന്ദിര സുരതത്തെ അനുഷ്‌ഠാനത്തില്‍ നിന്നും മോചിപ്പിക്കണമെന്നും ഓര്‍മ്മപ്പെടുത്തുന്നുണ്ട്.



കേരളത്തിലെ സ്ത്രീകളുടെ ലൈംഗികജീവിതത്തെക്കുറിച്ച് വനിതാ ജാഗ്രത സമിതിയുടെ പേരില്‍ ചെയ്ത സര്‍വേയും, മൈഥുനാനന്തരമുള്ള ചിത്രകല പോലെ, പുസ്തകത്തില്‍ അനുബന്ധമായുണ്ട്. 50 ചോദ്യങ്ങള്‍ 500 പേര്‍ക്ക് അയച്ചു കൊടുത്തതില്‍ തിരിച്ചു കിട്ടിയ 123 ഉത്തരക്കടലാസുകളാണ് സര്‍വെയുടെ ബലം. ഭര്‍ത്താവിന്‍റെ പരസ്ത്രീ ഗമനം ദാമ്പത്യത്തില്‍ പ്രശ്‌നമുണ്ടാക്കിയിട്ടുണ്ടോ എന്ന ചോദ്യത്തിന്  21 സ്ത്രീകള്‍ മാത്രമാണ് പ്രശ്‌നമുണ്ടായതായി പറഞ്ഞത്. വാസ്തവത്തില്‍ വാത്സ്യായനകാലത്തെ പുരുഷാധിപത്യം ഇപ്പോഴും എണീറ്റ് നില്‍ക്കുന്നു.



സുരതവേളയിലെ സംഗീതം പോലെ 270 പേജ് പുസ്തകമാകെ പി എസ് ജലജ വരച്ച ചിത്രങ്ങളും സ്ത്രൈണ കാമസൂത്രത്തിന്‍റെ പ്രസാധനത്തിനായി ഡിസി ചെയ്ത വിപ്‌ളവകരമായ പ്രത്യേകതയാണ്. ഉദ്ദീപനസാധ്യത ഉദ്ദേശിച്ചിട്ടില്ലാത്ത ചിത്രങ്ങളാണെങ്കിലും ആ പുസ്തകം കുടുംബ ഷെല്‍ഫില്‍ വെക്കുന്നതിലേക്ക് ശരാശരി മലയാളിയെ നമ്മുടെ കാലം പാകപ്പെടുത്തിയിട്ടില്ല. അതു സജ്ജമായാല്‍ ഈ പുസ്തകത്തിന് മോക്ഷമായി.

പൊക്കുടന്‍റെ ജീവിതം ആസ്‌പദമാക്കിയ 'സ്‌ഥലം'

Pokkudan, 75, lives his life on the edge, just like the mangroves he has been planting in the marshy northern Kerala land. A film based on his activism could not be otherwise. Director Shivaprasad attempts an environmentally burning and spiritually awakening plot – of a man whose life cannot overcome corporatocracy’s plan to convert the mangrove forest into an IT park – in the philosophical-moral movie Sthalam (The Place). This cinematic attempt is almost holy, like a parable that may have a worn-out form but rich in essence. And technically the film, produced under the banner Avagama Creations, joins the camera revolution too. It is shot by the handy Cannon 5D.

Kerala’s living mangrove legend Kallen Pokkudan is a character with a similar name in the 2-hour plus film. He is the chieftain who is surrounded by numerous warriors supposedly representing the labyrinths of a society that is intertwined with a plethora of problems that travel beyond space and time. Despite the daily glitches and hitches, people who live below the official geographical line are content materialistically. But they react only when they are uprooted out of their land with government intervention. Displacement, like ecological encroachment is an equal debate here.

Like the mangroves serve as habitat to poor beings from snakes to honeybees, the film tries to row through the tides of politics, bureaucracy, casteism and capitalism. Folksongs and folkdances (theyyam) are sprinkled as an array of characters come and go with missions ranging from failed Naxalism to flourishing foreign love. The director, who also scripted the movie based on real events, has intentionally tried to edutain the viewers with the importance of his topic: the mangroves play an essential part in the eco-system where human beings have no control over other animals. The theme takes a pan shot when the script broadens its boundaries from people’s space struggle to what can be achievable with their mental space.

As the audience of this environmentally moral movie, we will have to forego the flabs of the storyline. The writer in Shivaprasad dominates the director in him. Thus we have philosophical musings throughout the movie and they are taxed with deft dialogues too (The opposite of worst is not best but better and good; space is time and time is space). Shivaprasad reads Pokkudan like a book. Osho and IMF suddenly appear in a conversation.

We will have to forgive the director who narrates a sequence in order to bring a philosophical point. This is always a challenge for storytellers and filmmakers: how to show an inconvenient truth in a comfortable manner. Considering the relevance of the environment friendly theme, the film deserves an active applause than a Facebook like. My applause without borders goes to Mariam Anoop who assigned this tsunami-resistant like task to Shivaprasad by producing the docu-feature film.
http://news.kuwaittimes.net/2012/07/08/indian-environmental-film-out-spaces-cinema-culture/

തത്വശാസ്ത്രം ഡോക്യുമെന്‍ററി: പകല്‍ വിളക്കേന്തി ഒരാള്‍ നടന്നു പോകുന്നു

എല്ലാ വിഭാഗങ്ങളിലും പെട്ട ആളുകള്‍ അന്ന് സോക്രട്ടീസിന്‍റെ അടുക്കല്‍ വന്നിരുന്നു. ഇന്ന് ആഥന്‍സില്‍ ടൂറിസ്‌റ്റുകള്‍ മാത്രമേ വരുന്നുള്ളൂ എന്ന് ആഥന്‍സിലൂടെ കാമറ പാന്‍ ചെയ്ത് അലൈന്‍ ഡി ബോട്ടന്‍, ബ്രിട്ടീഷ് തത്വചിന്തകന്‍, ഗ്രന്‍ഥകാരന്‍, ഡോക്യുമെന്‍റേറിയന്‍, നമ്മോട് പറയുന്നു. വലരെ വ്യക്തിപരമാണ് ആ പറച്ചില്‍. ആറു ഭാഗങ്ങളിലായി ആറ് തത്വചിന്തകന്‍മാരിലെ ചില ഏടുകള്‍ ചീന്തി അവരുടെ മാറാല പിടിച്ച ആശയങ്ങളെ ഡിജിറ്റല്‍ കാലത്തേക്ക് പകര്‍ത്തുന്ന കാഴ്‌ച ആഹ്‌ളാദകരമാണ്. റഫ്രിജറേറ്ററുകളിലും മറ്റും  പതിപ്പിക്കാവുന്ന മാഗ്‌നറ്റുകളായി പാക്കറ്റുകളിലാക്കപ്പെട്ട സോക്രട്ടീസിന്‍റെ ശിരസുകള്‍ മുതല്‍ ഒരു ഗ്‌ളോബല്‍ കഫേയില്‍ പാചകം ചെയ്ത തീന്‍ മേശയിലെ ആടിന്‍റെ ശിരസു വരെ പാന്‍ ചെയ്യുന്ന ബോട്ടന്‍റെ കാമറ നമ്മുടെ മനസുകളിലേക്കും സൂം ചെയ്യുന്നുണ്ടെന്ന് ഈ ഡോക്യുമെന്‍ററി കണ്ട് മനപരിവര്‍ത്തനം വന്ന ഞാന്‍ സാക്‌ഷ്യം പറയുന്നു.

ഫിലോസഫി: എ ഗൈഡ് റ്റു ഹാപ്പിനെസ്, സംവിധാനം: അലൈന്‍ ഡി ബോട്ടന്‍, ദൈര്‍ഘ്യം: ആറു ഭാഗങ്ങളിലായി രണ്ടര മണിക്കൂര്‍.  ഓരോ ചിന്തകരില്‍ നിന്നും തെരഞ്ഞെടുത്ത വിഷയങ്ങളാണ് പുതിയ കാലത്തിന്‍റെ കണ്ണുകളിലൂടെ കാണുന്നത്.

ഭാഗം ഒന്ന്: സോക്രട്ടീസ്, ആത്മവിശ്വാസം

തെളിക്കപ്പെട്ട് പോകുന്നതിലെ വിധേയത്വം മുഖത്തൊതുക്കി നീങ്ങുന്ന ആട്ടിന്‍പറ്റത്തിന്‍റെ ഷോട്ടില്‍ നിന്ന് എങ്ങോട്ടോ പോകുന്ന ഒരു പറ്റം മനുഷ്യരിലേക്ക്  കാമറ കട്ട് ചെയ്യുമ്പോള്‍ ബോട്ടന്‍റെ വോയ്‌സ് ഓവര്‍: അനുഗമിക്കുമ്പോള്‍ നമ്മള്‍ വിചാരിക്കുന്നത് നമുക്ക് മുന്നില്‍ നടക്കുന്നവര്‍ക്ക് എവിടേക്കാണ് പോകുന്നതെന്ന് അറിയാമെന്നാണ്. അനുഗമിക്കാതിരിക്കുക നമുക്ക് ഭീതിജനകമാണ്. നേതാവോ ഭൂരിപക്ഷമോ പറഞ്ഞെന്ന് വച്ച് ഒരു കാര്യം ലോജിക്കലാവണമെന്നില്ല. അസത്യത്തിന്‍റെ അടരുകള്‍ പൊളിച്ച് കളഞ്ഞ് തെളിയുന്നതാണ് സത്യം.

വിവരണം പറയുന്ന തല കൊണ്ട് നീങ്ങുന്നതല്ല ഡോക്യുമെന്‍ററി. കടഞ്ഞെടുക്കേണ്ട ചിന്തയെക്കുറിച്ച് പറയുമ്പോള്‍ ഒരു കുശവന്‍  കളിമണ്‍പാത്രം നിര്‍മ്മിക്കുന്ന ശാലയിലാണ്, നമ്മള്‍.

സംവിധായകന്‍ ഒരാളെ ഇന്‍റര്‍വ്യൂ ചെയ്യുന്നു. ബ്രിട്ടീഷ് ബയോഗ്യാസ് എന്ന കമ്പനിയിലെ ക്‌ളിനിക്കല്‍ റിസേര്‍ച്ചര്‍ ആന്‍ഡ്രൂ മില്ലറാണ് സംസാരിക്കുന്നത്. അയാള്‍ കമ്പനിയില്‍ ഭൂരിപക്ഷത്തിനെതിരായി ഒരു നിലപാടെടുത്തു. സംവിധായകന്‍ ചോദിക്കുന്നു: സോക്രട്ടീസ് സത്യത്തിനായി ഹെംലോക്ക് വിഷം വരെ കുടിച്ചു. ഏതറ്റം വരെ താങ്കള്‍ക്ക് പോകാം? എനിക്ക് ഒരു കുടുംബമുണ്ടെന്ന് മറുപടി.

ഭാഗം രണ്ട്: എപിക്യൂറസ്, സന്തോഷം

ആഘോഷസുഖാനുഭൂതിയുടെ പര്യായമായി തെറ്റിദ്ധരിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്ന എപിക്യൂരിയനിസത്തിന്‍റെ സ്രോതസ്-ചിന്തകന്‍ വാസ്തവത്തില്‍ വീഞ്ഞിന് പകരം വെള്ളം കുടിച്ച് കഴിഞ്ഞവനായിരുന്നെന്ന് ബോട്ടന്‍. നമുക്കാവശ്യമുള്ളതല്ല നമ്മളാവശ്യപ്പെടുന്നത്. കണ്‍സ്യൂമറിസം പരസ്യങ്ങളാല്‍ നമ്മെ പറ്റിക്കുകയാണ്. സൌഹൃദം, സ്വാതന്ത്ര്യം, സഹൃദയചിന്ത മതി സന്തോഷത്തിന്.

എപിക്യൂറസിനെക്കുറിച്ച് വിവരിക്കുമ്പോള്‍ ബോട്ടന്‍ ലണ്ടനിലെ ഒരു ഷോപ്പിങ്ങ് മാളിലാണ്. പത്ത് വാച്ച് സ്വന്തമായുള്ള ഒരു യുവാവിനെ ബോട്ടന്‍ ഇന്‍റര്‍വ്യൂ ചെയ്യുന്നു. പണം സന്തോഷത്തിന്‍റെ മാനദണ്ഡമായി നമ്മള്‍ വേരുറപ്പിച്ചു കഴിഞ്ഞു. തത്വചിന്തക്ക് പകരം ക്രെഡിറ്റ് കാര്‍ഡിന് സന്തോഷം തരാനാവുമെന്ന് നമ്മള്‍ കരുതുന്നു. മനസിന്‍റെ സൌഖ്യമാണ് ശാരീരികാനുഭൂതികളേക്കാള്‍ സന്തോഷപ്രദമെന്ന് നമ്മള്‍ മറന്നു.

എന്താണ് ഭക്ഷിക്കുന്നത് എന്നതിനേക്കാള്‍ ആരുടെ കൂടെയാണ് ഭക്ഷിക്കുന്നത് പ്രധാനമായി കരുതിയ എപിക്യൂറസ് സുഹൃത്തുക്കളെയൊക്കെ കൂട്ടി ഗാര്‍ഡന്‍ എന്നൊരു വീട്ടില്‍ ഒരു കമ്യൂണ്‍ ആയി താമസിച്ചു. ആ ഗാര്‍ഡന്‍ ഇന്നൊരു ടാക്‌സി ശവപ്പറമ്പാണ്. ആ ദുരവസ്ഥയെ ചവിട്ടി മെതിക്കാനെന്നോണം ഡോക്യുമെന്‍ററികാരന്‍ മഞ്ഞ ടാക്‌സികള്‍ക്ക് മീതെ നടക്കുന്നു.

എപിക്യൂറസിന്‍റെ ശിഷ്യന്‍ ഡയോജനീസ് ഒരു കുന്നിന്‍മുകളിലെ വലിയൊരു ചുമരില്‍ എപിക്യൂറസ് വചനങ്ങള്‍ കൊത്തി വച്ചിരുന്നു. അന്ന് ആഴ്‌ചച്ചന്ത കൂടിയിരുന്ന കുന്ന്, ഭാഗ്യം, ഇപ്പോഴുമവിടെയുണ്ട്. ചന്ത നഗരത്തിലേക്ക് കുടിയേറി. കല്ലുവചനങ്ങള്‍ കാറ്റില്‍ പറക്കാതെ കഷണങ്ങളായി ഭൂമിയില്‍ കിടക്കുന്നു.

ഭാഗം മൂന്ന്: സെനക്ക, കോപം

നീറോ ചക്രവര്‍ത്തിയുടെ ബാല്യകാലത്തെ ട്യൂട്ടറായിരുന്ന സെനക്കയെ ചക്രവര്‍ത്തി സ്ഥാനാരോഹണത്തെ തുടര്‍ന്ന് സ്വന്തം വരുതിയില്‍ നില്‍ക്കില്ലെന്ന് കണ്ട് കുപിതനായ നീറോ സ്വയം മരിച്ചോളാന്‍ കല്‍പിച്ചു. ഭടന്‍മാര്‍ കൊണ്ടുവന്ന കത്തി നെഞ്ചിലേക്ക് ആഞ്ഞുകുത്താനുള്ള ആര്‍ജ്ജവം കാട്ടി സെനക്ക. കോപത്തിന് പാത്രമായവരെ കൊട്ടാരത്തിലെ ബെയ്‌സ്‌മെന്‍റില്‍ മുതലകള്‍ക്കും ചെന്നായ്‌ക്കള്‍ക്കും മറ്റും ഏറിഞ്ഞു കൊടുത്തു കോപത്തിന്‍റെ ചക്രവര്‍ത്തി.

ആ ബെയ്‌സ്‌മെന്‍റില്‍ നിന്നു കൊണ്ട് ബോട്ടന്‍ പറയുന്നു: ലോകം നമ്മുടെ വഴിക്ക് പോകുമെന്ന് നമ്മള്‍ വിചാരിക്കുന്നു. എപ്പോഴൊക്കെ അതിന് ഭംഗം വരുന്നുവോ അപ്പോഴൊക്കെ കോപം നമ്മെ കീഴ്‌പ്പെടുത്തും. പേടിക്കണ്ട, ഒന്നും സംഭവിക്കില്ല എന്നല്ല സെനക്ക നമ്മോട് പറയുക; കരുതിയിരിക്കുക, ലോകം നിങ്ങളെ അത്ഭുദപ്പെടുത്താന്‍ പോകുന്നു. ബീ പ്രിപ്പേര്‍ഡ് റ്റു ബീ സര്‍പ്രൈസ്‌ഡ്!

സംവിധായകന്‍ ഒരു സുന്ദരിയെക്കൊണ്ട് മുടിയൊക്കെ അലങ്കോലമാക്കി അത്യാവശ്യം പ്രാകൃതമാക്കി 'ഇന്ന് എല്ലാം കുളമാവുന്ന ലക്ഷണമാണ്' പോലുള്ള നെഗറ്റിവിസം പറയിപ്പിക്കുന്നു. അത് അന്നത്തെ ദിവസം നേരിടാനുള്ള തയ്യാറെടുപ്പാണ്. അങ്ങനെ ആ ആഴ്‌ച കുളമാവാതെ കടന്നു പോകുമ്പോള്‍ ആശ്വാസം, താങ്ക്‌സ് റ്റു സെനക്ക. സംഭവങ്ങളെ നമുക്ക് മാറ്റാന്‍ പറ്റില്ല; സംഭവങ്ങളോടുള്ള നമ്മുടെ ആഭിമുഖ്യം മാറ്റാം എന്ന് സെനക്ക.

(ആത്മവിശ്വാസത്തെക്കുറിച്ച് മൊണ്ടെയ്‌ന്‍; സ്‌നേഹത്തെക്കുറിച്ച് ഷോപ്പന്‍ഹോവര്‍; കഷ്‌ടപ്പാടിനെക്കുറിച്ച് നീച്ചേ എന്നിവരുടെ ചിന്താച്ചീളുകള്‍ അവരവരുടെ ഭൂമികയില്‍ നിന്നു കൊണ്ട് കാട്ടുന്ന ഡോക്യുമെന്‍ററി ഭാഗത്തെക്കുറിച്ച് തുടരും).
http://chintha.com/node/132820

docu review: Philosophy: A Guide to Happiness

Alain de Botton's documentary brings treatises to the ordinary

http://news.kuwaittimes.net/2012/06/16/documentary-review-philosophy-from-armchair-to-marketplace/

People of all kinds came to Socrates in then Athens, narrates Alain de Botton, Swiss born British philosopher in his 6-part documentary, Philosophy: A Guide to Happiness. But his wisdom trotting camera also shows that Athens now is visited only by tourists. Alain interviews people on the road, shopping malls and cafes, often well-received but ignored by some. He also interviews professionals like the ballerina to explain Nietzsche's philosophy of no pain no gain, and he has people who enact certain points that six of his favorite philosophers preached and exceptionally practiced.

Each segment in the documentary is a visual treatise on philosophers who are seen today in their own birthplaces, with changes of matter but retaining the spirit of the thinkers. The 2 and a half hours documentary tries to enliven the ideas that are perhaps in dogmatic slumber. After watching this mix of thoughts on well being against the backdrops of philosophically important places, sprinkled with onlooker

opinions, life’s problems are still unresolved. But our frame of mind may have a pep-up.

Part 1: Socrates on self-confidence

In one of the scenes the camera follows a flock of sheep before cutting into some people walking aimlessly while Alain voices over: we like to follow some people because we think they know where they are going. We horror the idea of breaking away from the group. Socrates wanted us to challenge by urging us to think logically about the nonsense the so called leaders often come out with.

So Alain asks Andrew Miller, a clinical researcher at the British Biogas who had an opinion problem in his company once. ‘Socrates died for truth. How far can you go’, asks Alain. I've a family, says the loner who went against the majority holding only on reason.

Alain shows us a potter shaping a pot. Socrates compared thinking to pottery, Alain reminds us. You have to go over and over to shed the discrepancies of a statement.

Part 2: Epicurus on Happiness

Greek philosopher Epicurus (341-270 BC), an advocate of “friends, freedom and thought” is still misunderstood by many people who think that Epicureanism means pleasure and consumerism. Alain says the happiness seer was a simple man who preferred water to wine. "Send me a pot of cheese so that I can have a feast", Epicurus said to a friend. What we want is not necessarily what we need. The ingredients of happiness come pretty cheap. A philosopher can help you find happiness, Alain says, more than a credit card.

Alain takes us to the town where Diogenes, the disciple of Epicurus inscribed his master's thoughts on a wall on a mountain, opposite to an ancient market where people gathered at least once a week. Now the market is gone. The inscribed stone pieces are scattered on the ground.

The camera also goes to the garden where Epicurus lived with his friends as a commune. The friend seeker had this dictum: who you eat with is more important than what you eat. The garden is now a taxi graveyard.

Part 3: Seneca on Anger

Roman philosopher Lucious Annaeus Seneca refused to see anger as an irrational outburst over which we have no control. Instead he saw it as a philosophical problem and amenable to treatment by philosophical

argument. The philosopher was the tutor to a boy who would become Emperor Nero, who was infamous for throwing whoever displeased him to lions, crocodiles and wolves. Alain shows us the underground chamber where people were thrown to become pieces.

We are like dogs tied to moving chariots, unleashed not long enough to move around. Anger is the result of our expectations. We think the world will go our way. We are not ready for the surprises when things happen against our expectations. Seneca's advice to be pessimistic. We have reason, dogs don't. We cannot change events, but we can change our attitude towards them. Seneca is not of the opinion, things will

be fine, don't worry. Be prepared, bad things are bound to happen.

Part 4: Montaigne on Self-Esteem

The French philosopher singled out three main reasons for feeling bad about oneself – bodily inadequacy, failure to live up to social norms, and intellectual inferiority – and then offered practical solutions for overcoming them.

Alain shocks us, perhaps for the first time, by carrying a covered food item at a restaurant. He goes to a table where some women are seated, dining, places the food on the table and asks, ‘would you like

to join me to share this international dish?’. To the curious diners, it is a goat's head from Turkey and some plant leaves from elsewhere. Alain then says Montaigne was not a blind multiculturalist but asked us

to accept whatever good the world holds. Accept the ordinary in us. We don't have many role models.

Part 5: Schopenhauer on Love

The 19th Century German thinker Arthur Schopenhauer (1788-1860) believed that love was the most important thing in life because of its powerful impulse towards ‘the will-to-life’. The philosopher who liked

to keep dogs as companions named one of his poodles Atma, the Sanskrit term for soul.

Alain interviews Michelle, a young lady who is ditched by her boyfriend through a letter. Alain pacifies her by quoting Schopenhauer: Michelle's boyfriend denied only her biological self, not her psychological self. The young lady, shrunk to her own bed's comfort zone smiles without much admiration for the philosophical

prescription. Alain then invites her for a dinner.

Part 6: Nietzsche on Hardship

"To my friends, I wish desolation, suffering, profound self-contempt, sickness, ill-treatment, indignity, torture and the wretchedness of the vanquished", exhorted the German philosopher, who said overcoming hardships is life all about.

In the beginning of the concluding part, we see Alain ascending a mountain with a backpack. The documentarian then goes to a garden where he shows the ugly roots of a plant to prove the toil in the soil beneath the beautiful surface. The beauty is not in the hardships alone but the manner in which failures have been met. We are like the gardener who cultivates the plants.

After a trip to Nietzsche's house and graveyard, we see the documentarian back in the mountains. This time clouds move away to reveal the panoramic scenery. The scene from the top is worth the climb.

കുവൈറ്റ് മലയാളി ജോണ്‍സണ്‍ സായാഹ്നം

സംഗീതകാരന്‍ ജോണ്‍സന്‍റെ സ്‌മരണാര്‍ത്ഥം കുവൈറ്റ് മലയാളി ജോണ്‍സണ്‍ സായാഹ്നം സംഘടിപ്പിക്കുന്നു. തൃശൂര്‍ റീജ്യണല്‍ തിയറ്ററില്‍ ജൂണ്‍ 24ന് നടക്കുന്ന കലാസന്ധ്യയില്‍ ജോണ്‍സണ്‍ സംഗീതം നല്‍കിയ ഗാനങ്ങളുടെ ആലാപനം ഉണ്ടാവും. ജോണ്‍സന്‍റെ അനുജന്‍ വയലിനിസ്‌റ്റ് ചാക്കോ, കുവൈറ്റില്‍ വയലിന്‍ പഠിപ്പിച്ച് മാത്രം ഉപജീവനം കഴിക്കുന്ന വര്‍ഗീസ് എന്നിവരടക്കം 5 വയലിനിസ്‌റ്റുകള്‍ പങ്കെടുക്കുന്ന ഗാനമേള തൃശൂര്‍ കലാസദനാണ്  ഒരുക്കുന്നത്.  കാന്‍സര്‍ ബാധിതയായ ജോണ്‍സന്‍റെ വിധവക്ക് പണോപഹാരവും നല്‍കുന്ന ചടങ്ങ് കുവൈറ്റ് പ്രവാസി ബാബു ചാക്കോളയുടെ ആശയമാണ്.



നാടകകലാകാരനായ ബാബു ചാക്കോള അംഗമായ കുവൈറ്റ് കല്‍പക് തിയറ്റര്‍ വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്ക് മുന്‍പ് ജോണ്‍സണ്‍ ഗാനമാലിക കുവൈറ്റില്‍ സംഘടിപ്പിച്ചിരുന്നു.  അന്ന് കുവൈറ്റില്‍ വന്നപ്പോള്‍ ജോണ്‍സണും ചാക്കോളയും കൂടി തീരുമാനിച്ചിരുന്നു തൃശൂരില്‍ നിന്നുള്ള സംഗീതസംവിധായകരുടെ സമ്മേളനത്തില്‍ ഒരു ഗാനമേള.  - കെജെ ജോയ്, വിദ്യാധരന്‍,  മോഹന്‍ സിത്താര,  ഔസേപ്പച്ചന്‍, അല്‍ഫോന്‍സ് എന്നിവരാണ് ജോണ്‍സണെ കൂടാതെയുള്ള തൃശൂര്‍ സംവിധായകര്‍ - നടക്കാതെ പോയ ആ പ്രോഗ്രാമിന്‍റെ വേദന ബാക്കിയാണെന്ന് ചാക്കോള പറയുന്നു. ജോണ്‍സന്‍റെ ഗാനമേളക്കാലത്തെ പാട്ടുകാരന്‍ ബാസ്‌റ്റിന്‍ ഈ പരിപാടിയില്‍ പാടുന്നുണ്ട്. ചലച്ചിത്രകാരന്‍ കമല്‍, മേയര്‍ ഐ പി പോള്‍, എംപി വിന്‍സെന്‍റ്, എംഎല്‍എ തുടങ്ങിയവര്‍ പങ്കെടുക്കുന്ന പരിപാടിയില്‍ നാടകരംഗത്തു നിന്നും ആര്‍ട്ടിസ്‌റ്റ് സുജാതന്‍, സംവിധായകന്‍ രാജു ചിറക്കല്‍ എന്നിവരെയും കിഡ്‌നി ഫെഡറേഷന്‍ ഒഫ് ഇന്ത്യ ചെയര്‍മാന്‍ ഫാദര്‍ ഡേവിസ് ചിറമ്മല്‍, ദീര്‍ഘകാലം പ്രവാസിയായിരുന്ന വര്‍ഗീസ് കൂനന്‍ എന്നിവരെയും ആദരിക്കുന്നുണ്ട്. മേയര്‍ ഐ പി പോള്‍ ജോണ്‍സണ്‍ അനുസ്‌മരണ പ്രഭാഷണം നടത്തും.

(ജോണ്‍സണ്‍ 'ചേട്ടന്‍' കുവൈറ്റില്‍ വന്നപ്പോള്‍ എനിക്ക് സംസാരിക്കാനായി തന്ന സമയത്തിനിടെ,  എല്ലാരും ജോണ്‍സണ്‍ മാഷ്, മാസ്‌റ്റര്‍ എന്നൊക്കെ വിളിക്കുന്നതിനെ അത്ര കാര്യമാക്കുന്നില്ലെന്ന് അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു.  കൂടെയുണ്ടായിരുന്ന ഗായകന്‍ സുദീപ് ജോണ്‍സേട്ടന്‍ എന്ന് വിളിക്കുന്നത് കേട്ട് ഞാനും അങ്ങനെ വിളിച്ചു.  മകന് ബൈക്ക് ക്രെയ്‌സ് ആണെന്ന് അന്ന് പറഞ്ഞിരുന്നു. അപ്പനെയും മകനെയും ഒരേ സെമിത്തേരിയിലാണ്  (നെല്ലിക്കുന്നം) അടക്കിയിരിക്കുന്നതെന്ന് പത്രങ്ങളില്‍ വായിച്ചു.  മുന്‍കാല നടന്‍ വിന്‍സെന്‍റിന്‍റെ മകന്‍റെ ഭാര്യയായിരുന്ന ജോണ്‍സണ്‍റെ ഉദ്യോഗസ്ഥയായ മകളാണ്  ഇന്ന് ജോണ്‍സണ്‍ കുടുംബത്തിന് ആശ്രയം. )

The Dictator is offensively funny

Sacha Baron Cohen pokes at the dictator prototypes

Human beings, however famous they may be, are cartoon characters for Sacha Baron Cohen, cowriter (there are 3 other writers), producer, and the every-frame lead in the mocu-feature ‘The Dictator’. Director Larry Charles exhibits a post Gaddafi, post Islamophobic and post Arab Spring aura where he fixes a narcissistic autocrat who has a pre Elizabethan conviction. Cohen impersonates Aladeen, the ‘after me deluge’ oil king who survives an overthrow attempt by his close aide.


My Cohen-like side did enjoy the mockery the impersonator lavished throughout the mostly indoor shot film. The extensive character study – Let’s agree to disagree, the dictator says in one scene – and the mimicry is comically relieving. There is even a Chomskyan anti-corporatocracy layer in the plot - Ben Kingsley’s Tamir, the left hand of the Supreme Leader Aladeen of the fictional Kingdom of Wadiya, would sell the country’s oil to China for billions of dollars only to buy a house next to George Clooney. But my refined side abhors the ridicule the film does, especially of women. Dialogues like ‘Bad news. It’s a baby girl. Where’s the trash bin?’ is passé. ‘The Dictator’s’ attempt to stretch the already bruised humor, like the helicopter tour scene where Aladeen and Tamir are suspected of mistaken terrorism from their 911 Porsche talk and the overused Sam Douglas mask talk are annoying. The dumb dupe of Aladeen drinks his urine and dumps it on the Israeli delegation at the UN assembly. Well, you got the taste of how far the Dictator can go.

Taking us to the beaten path to create incessant humor and all the slapstick attempts of the ‘Dictator’ could be forgiven (Who am I to forgive the absolute president-prime minister? Well, at least for some fraudulent moments, the Supreme Leader does offer democracy in his deliberate speech at the UN. ‘I’ll make Democracy one of my wives’, the leader says.). Aladeen who gained power at the age of 7 is not vain glorious for nothing. He held his own Olympics, where in the 100 meter race he shot his competitors. He changed over 30 Wadiyan words to Aladeen including positive and negative (so they have HIV aladeen).

Aladeen the dictator’s American concubine hurries up the business because she has ‘to do with the Italian PM tomorrow’. For the Wadiyan warlord, America is devil’s nest built by the blacks and owned by the Chinese (There is the difference between the Dictator and Eddie Murphie who made ‘Coming to America’). In the US, Ala says, the torture tools are relics, collected from the garage sale of the Shah of Iran. Aladeen has tools that work by Bluetooth.

As a political refugee in the US, at least according to the vegan humanist played by Anna Faris, Aladeen boasts Bin Laden is staying at his Wadiya guest house ‘ever since they shot the dupe’. Aladeen enjoys exhibiting bathroom humor and sexual comedy. I’m like hard and spiky outside, the leader says of him, but soft and marshy at the end.

Aladeen’s racism against women and nepotism for derogatory humor is a crime he has done to the art of world cinema. The absurd does not always get absorbed. It is not abuse but overuse that his exhellency is charged with. Behead him! (Supreme Leader, I wink my eye as I say this just like you used to do after you give the death order behind your enemy’s back).

http://news.kuwaittimes.net/2012/06/06/supreme-leader-the-dictator-is-offensively-funny-dictator-pokes-at-prototypes/