പുത്തഞ്ചേരിയുടെ പ്രണയവർ‌ണ്ണങ്ങൾ‌

നിലാവിന്റെ നീലഭസ്മക്കുറിയണിഞ്ഞവളെ ഏത് അപൂർ‌വ തപസിനാലാണ് സ്വന്തമാക്കിയതെന്ന് ആശ്ചര്യപ്പെടുന്ന കാമുകൻ അവളുടെ കണ്ണിലുള്ള കനവൂതാതെ മെല്ലെയൊന്ന് പാടിയുണർ‌ത്തുന്നത് ചാരെ നിന്ന നിഴൽ പോലുമറിയാതെയാണ്. പവിഴവാർ‌ത്തിങ്കളറിയാതെ പ്രണയ തൽ‌പത്തിലമരാൻ വാ എന്ന് ക്ഷണിക്കുന്നതാണ്, നിനക്കെന്റെ മനസിന്റെ മലരിട്ട വസന്തത്തിൽ മഴവില്ലു മെനഞ്ഞു തരാം എന്ന് മോഹിപ്പിക്കുന്നതാണ്, ഒരു മുളം തണ്ടായ് നിൻ ചുണ്ടത്തെ നോവുന്ന പാട്ടിന്റെ ഈണങ്ങൾ ഏറ്റു വാങ്ങാം എന്ന് ആണയിടുന്നതാണ്, നീ തൊട്ടുണർ‌ത്തുമ്പോൾ നക്ഷത്രമാകും ഞാൻ‌ എന്ന് പ്രഘോഷിക്കുന്നത്..... ഒക്കെയാണ് പ്രണയം‌.

നാഗഫണക്കാവിൽ തെളിഞ്ഞു കത്തും കൽ‌വിളക്കിൻ സ്വർ‌ണ്ണനാളമായ അവളോട് അകത്തമ്മയായി അകത്തളം വാഴാമോ എന്ന് അനുവാദം ചോദിക്കാനുള്ള മനസുള്ള, പ്രണയം മുഴുവനും അഴകിനോട് പറയാൻ മറന്ന, എന്നാലും എന്നാളും എന്റേതല്ലേ, എന്റെ എല്ലാമെല്ലാമല്ലേ എന്തിനാണീ പരിഭവമെന്നു ചോദിക്കുന്ന നായകൻ‌. കാലൊച്ചയില്ലാതെ വന്നപ്പോൾ പാവം ഗോപികപ്പെണ്ണിന്റെ തൂവെണ്ണക്കിണ്ണം കാണാതായി എന്നും‌, കടൽ‌ത്തിരയിൽ വീണൊഴുകുന്ന തിങ്കൾ പോലെ കാത്തു നിന്നിട്ടും എന്തേ നെറുകയിലൊരു മുത്തം തന്നില്ലായെന്നും പണ്ടേ എന്നോടൊന്നും മിണ്ടീല എന്നും അവൾ‌. കാമുകന് കിടക്കാനുള്ള രാമച്ചക്കിടക്കയാകാനും മീട്ടാനുള്ള വരരുദ്ര വീണയാകാനും പോന്നവൾ‌ അവൾ‌.

ചിലപ്പോൾ പ്രണയം ഉരുകും വേനൽ‌പ്പാടം കടന്നെത്തുന്ന രാത്തിങ്കൾ പോലെയാവും‌. തീനാളമാവും‌. ഇടനെഞ്ചിൽ പ്രാവുകൾ കുറുകുന്നത് പോലാവും‌. ഒരു ചിരി കണ്ടാൽ കണി കണ്ടാൽ അതു മതി. പുലർ‌മഴയിൽ ആർ‌ദ്രഹൃദയത്തോടെ ആദ്യമായി മനസിന്റെ ജാലകം തിരയുന്നയാളെ ഓർ‌ത്ത് രാവേറെയായിട്ടും തീരെ ഉറങ്ങാതെ പുലരും വരെ വരവീണയിൽ ശ്രുതിമീട്ടും‌; ചന്ദനവളയിട്ട കൈയാൽ പൂക്കളമെഴുതുമ്പോൾ പിറകിലൂടെ വന്ന് കണ്ണു പൊത്തും‌; സന്ധ്യാരാഗം കാറ്റിൻ ചിറകണിയാൻ നേരത്ത് അവളുടെ പാട്ടിലെ സ്വരങ്ങൾ അവന്റെ മനസിൽ തേൻ‌വണ്ടായി പറക്കും‌. കൊന്നമലരാൽ കോടിയുടുത്തൊരു മേടനിലാവാകും അവൾ‌; ചന്ദ്രകാന്തങ്ങൾ മിന്നി നിൽ‌ക്കുന്ന ചൈത്രരാവാകും‌. അപ്പോൾ വ്രീളാവിവശം പാടും ഗോപീ ഹൃദയ വസന്ത പതം‌ഗം‌.